Επειδή πολύς λόγος περί αξιολόγησης τώρα των εκπαιδευτικών, αύριο κάποιων άλλων και για να μην ξεχάσουμε και ό,τι διδαχτήκαμε, ας ξεκαθαρίσουμε: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ – ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ αξιολόγηση ΔΕΝ έχει να κάνει με μια κρίση για το ποίος είναι καλός, μέτριος, κακός εκπαιδευτικός, υπάλληλος, εργάτης, έτσι ώστε οι «κακοί» εργαζόμενοι να υποστούν τις συνέπειες.

Σύμφωνα με το γνωστικό αντικείμενο την Διοίκησης Προσωπικού, η αξιολόγηση έχει σκοπό να “μετρήσει” την απόκλιση από τον στόχο και με αυτόν τον τρόπο, να αποτελέσει την βάση των όποιων διορθωτικών κινήσεων. Η άποψη που θέλει τον προβληματικό εργαζόμενο να τιμωρείται μέσω της αξιολόγησης προκαλεί γέλια. Ο νομοθέτης εδώ και πάρα πολλά χρόνια, πολύ σοφά, έχει προβλέψει τις προϋποθέσεις και τις διαδικασίες οι οποίες απαιτούνται προκειμένου ένας εργαζόμενος να οδηγηθεί σε Πειθαρχικό και να υποστεί κυρώσεις, οι οποίες μπορεί να φτάνουν και μέχρι την απόλυση. Ας μη συγχέεται η αξιολόγηση με τέτοιες διαδικασίες, ούτε καν με αυτό που ονομάζεται «ελλιπής άσκηση καθηκόντων».

Επειδή σε λίγο αρχίζει η συγκομιδή του ελαιοκάρπου, ας μου επιτραπεί το παράδειγμα του άπειρου κλαδευτή, προκειμένου η διαδικασία της αξιολόγησης σύμφωνα με την επιστήμη, να γίνει απόλυτα κατανοητή από όλους:

Κάποιος που γνωρίζει πώς πρέπει να είναι κλαδεμένο ένα λιόφυτο, αλλά με μια σχετική απειρία στο κλάδεμα της ελιάς, συνηθίζει να διακόπτει το κλάδεμα του δέντρου, να βγαίνει έξω από την σκιά του, ώστε να έχει συνολική εικόνα του δέντρου και μετά συνεχίζει το κλάδεμα, κάνοντας τις όποιες πρόσθετες παρεμβάσεις…. Στην πραγματικότητα, αξιολογεί την μέχρι εκείνη στιγμή δουλειά του, διαπιστώνοντας τις όποιες αποκλίσεις, από την τελική εικόνα του κλαδεμένου δέντρου, που έχει στο μυαλό του… Με όλα αυτά λοιπόν, η αξιολόγηση θα έπρεπε κανονικά να είναι το εργαλείο εξέλιξης του εργαζόμενου. Για να υπάρχει όμως αξιολόγηση θα πρέπει νωρίτερα να έχουν προηγηθεί ρεαλιστικά πλάνα και στοχοθετήσεις με κύρια συμμετοχή των εκπροσώπων των εργαζομένων, οι οποίοι θα κληθούν να υλοποιήσουν αυτά τα σχέδια. Όπως και στην περίπτωση του κλαδευτή, να ξέρουμε, πολιτεία και εργαζόμενοι, τι ακριβώς θέλουμε. Να έχουμε σαφή εικόνα του τελικού στόχου.

Η κυβέρνηση σήμερα τι ακριβώς λέει και πράττει για την εκπαίδευση;

Συμπτύσσει τα τμήματα των σχολείων με αποτέλεσμα να φτάνουν τους 30 μαθητές ανά τμήμα, ενώ τα κενά καλά κρατούν. Τα υπόλοιπα χρόνια προβλήματα της εκπαίδευσης για τα οποία έχουν μιλήσει επανειλημμένα οι εκπαιδευτικοί μας, τα αφήνω για την ώρα, δεν χωράνε άλλωστε στο στενό περιθώριο μιας δημοσίευσης στον τύπο. Φροντίζει, δηλαδή, η κυβέρνηση να δυσχεράνει ακόμη περισσότερο το έργο των εκπαιδευτικών μας και μετά θα αξιολογήσει τους εκπαιδευτικούς και την σχολική μονάδα συνολικά για να δει αν κάνουν σωστά τη δουλειά τους! Δηλαδή, φαρισαϊσμός και «δούλεμα ψιλό γαζί»! Ιδιαίτερα αποτελεσματικός τρόπος για να απαξιώσει εκπαιδευτικούς και Δημόσιο Σχολείο.

Ναι στην αξιολόγηση, αλλά με απόλυτο σεβασμό στα συμπεράσματα της επιστήμης. Αξιολόγηση στη βάση ενός οργανωμένου σχεδίου, εύρους τουλάχιστον πενταετίας, με σαφείς στόχους και καθοριστικούς διαμορφωτές τους εργαζόμενους, μέσω των εκπροσώπων τους, εν προκειμένω τους ΜΑΧΙΜΟΥΣ εκπαιδευτικούς των σχολείων, πέρα των “σοφών” του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου…

Ηλίας Μακρής
μέλος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Ζακύνθου