Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο του Σπύρου Καμπιώτη στην εφημερίδα ΗΜΕΡΑ, με τίτλο -αν θυμάμαι καλά- “Τί δήμαρχο θέλουμε”. Οι προβληματισμοί που έθετε ο Σπύρος ήταν σωστοί και επίκαιροι, όμως από τότε αναρωτιέμαι αν είναι όντως αυτό το σωστό ερώτημα που πρέπει να ρωτάει ο καθένας τον εαυτό του πριν την κάλπη.

Κοντολογίς νομίζω οτι το πρόσωπο ή τα πρόσωπα που θα κληθούν να χειριστούν τα “πράγματα” την επόμενη πενταετία πρέπει να προέρχονται από ένα μεγαλύτερο σύνολο/ερώτημα: “Τί πόλη/νησί θέλουμε;”. Προσπαθώντας να το απαντήσουμε αυτό ως μεγαλύτερο μέγεθος, τα πρόσωπα θα προκύψουν.

Θα μπορούσαμε με τον Σπύρο βέβαια να εμπλακούμε σε μια φιλοσοφική συζήτηση για το αν τα πρόσωπα κάνουν την πόλη ή η πόλη τα πρόσωπα. Θεμιτό, αλλά μοιάζει με το δίλημμα αν η κότα έκαμε το αυγό ή το αυγό την κότα, οπότε θα προσπεράσω…

Θέτω το ερώτημα από αυτή την προοπτική γιατι –συμφωνώντας με τον Σπύρο- δεν πρέπει να πάμε στις κάλπες με την ψήφο ανά χείρας για τον κουμπάρο, τον γνωστό, τον…. Πρέπει να πάμε σκεπτόμενοι ποιοί θα είναι ικανοί να προγραμματίσουν και να ολοκληρώσουν λύσεις τόσο στα χρόνια προβλήματα του νησιού όσο και να σχεδιάσουν την Ζάκυνθο του 2050. Και το πάω τόσο μακριά γιατι τα παιδιά μας σε κείνη την Ζάκυνθο θα κληθούν να ζήσουν. Εκτός και τα θέλουμε μετανάστες.

Επομένως προκύπτει αβίαστα: Τί πόλη/νησί θέλουμε να φτιάξουμε; Και αυτό μας οδηγεί στο ερώτημα: ποιοί νομίζουμε ότι μπορούν να το οργανώσουν αυτό και να αρχίσουν να το υλοποιούν; Μπορεί αυτό να είναι υποσύνολο κομματικών επιδιώξεων ή πρέπει να είναι μια χούφτα ανθρώπων με ικανότητες, προερχόμενοι από την ίδια την κοινωνία μας και από όλους τους πολιτικούς χώρους; Γιατί μόνο έτσι, με σύνθεση δυνάμεων, η προσπάθεια θα έχει την αρμόζουσα νικητήρια δυναμική για να υλοποιήσει την Ζάκυνθο του μέλλοντος.

Οι προσωπικές φιλοδοξίες είναι μεν θεμιτές αλλά γίνεται φανερό οτι δεν αρκούν να υλοποιήσουν τέτοια οράματα. Επομένως η πιο ασφαλής λύση θα είναι το μαζί, το εμείς και όχι το εγώ που μονότονα ακούμε τελευταία από τον δήμαρχο Αρετάκη. Ειδικά από αυτό το παράδειγμα γίνεται εξίσου κατανοητό οτι δεν αρκεί ο δήμαρχος να είναι πχ. τίμιος. Η επιτυχία δημιουργίας βιώσιμου και καλύτερου γενικώς μέλλοντος για μας δεν διασφαλίζεται πλέον από τις προσωπικές αρετές αν και αυτές είναι απαραίτητες να υπάρχουν στα πρόσωπα. Στο παράδειγμα του Αρετάκη δλδ μπορεί να ισχυρίζεται κάποιος οτι ο δήμαρχος είναι τίμιος, απέτυχε όμως στο διοικείν όπως και στην επιλογή προσώπων. Τελικά έπεσε μέσα στην μαύρη τρύπα του ίδιου του του ίσκιου, βυθίζοντας το νησί σε στασιμότητα. Η λύση σε αυτού του τύπου τα προβλήματα, είναι να έχουμε διαδικασίες σωστές. Τέτοιες που θα εξασφαλίζουν “τίμιες” συναλλαγές και δεν θα εξαρτώνται από το αν είναι ο δήμαρχος τίμιος ή όχι.

Προς αυτή την κατεύθυνση βλέπω με συμπάθεια την προσπάθεια δημιουργίας ενός μαζικού φορέα γύρω από την Αυτοδιοίκηση, από πρόσωπα που μπορεί μεν να ανήκουν σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, πλην όμως έχουν την διάθεση να βάλλουν σε δεύτερη μοίρα το “εγώ” τους, προτάσσοντας το “εμείς”, το “μαζί”, γιατί απλούστατα έχουν την διορατικότητα να αντιληφθούν οτι μόνο έτσι μπορεί να βγει η Ζάκυνθος από το τέλμα, και σε κάθε περίπτωση, η Ζάκυνθος υπερβαίνει τον καθένα μας. Άλλωστε η επιτυχία του εγχειρήματος αυτού θα αναδείξει και τους ικανούς διαχειριστές του και όχι το αντίστροφο, αφού κανείς μόνος του –προτάσσοντας το δικό του εγώ απέναντι στων άλλων– δεν μπορεί να πάει βήμα. Φανταστείτε δύο μπράβους στην πόρτα ενός μπαρ να τσακώνονται για το ποιός θα κάνει την επιλογή προσώπων που θα μπούνε μέσα. Ο καυγάς κρατεί καλά, αλλά η ουρά μεγαλώνει και βαλτώνει, γιατί αυτοί οι δύο τσακώνονται σαν μικρά παιδιά και δεν βλέπουν το πραγματικό αντικείμενο της δουλειάς που τους ανατέθηκε μπροστά σε αυτή την πόρτα. Απολύονται πάραυτα.

Μια κινέζικη παροιμία λέει οτι μόνος του κανείς μπορεί να κινηθεί ταχύτερα (δεν ισχύει στην περίπτωση Αρετάκη!) αλλά μαζί με άλλους μπορεί να φτάσει μακρύτερα. Αυτή την μελλοντική Ζάκυνθο ψάχνουμε λοιπόν. Χωρίς μπράβους, μόνο με σωστή αξιολόγηση και διαδικασίες. Οι διαδικασίες είναι που θα οριοθετήσουν και την επιτυχία όποιου σχεδιασμού. Υπάρχει τρόπος και υπάρχουν και τα μέσα τώρα πια για να υλοποιηθούν αρκετά πράγματα. Η άμεση δημοκρατία μπορεί και πρέπει να εφαρμόζεται σε επίπεδο δήμου. Για τα μικρά και τα μεγάλα. Να έχει ρόλο ο πολίτης, να συμμετέχει στις αποφάσεις και να έχει και την ευθύνη της εικόνας του τόπου του. Σε τελευταία ανάλυση αυτός πληρώνει και τον λογαριασμό. Επομένως ας αναρωτηθεί κανείς σε ποιά Ζάκυνθο θα ήθελε να ζήσουν τα παιδιά του και ας γίνει ξανά ενεργός πολίτης. Είναι τόσο απλό όσο το να σηκωθεί κανείς από τον καναπέ των πεποιθήσεων και ιδεοληψιών του. Αλλά ΄ταυτόχρονα δύσκολο αφού αντιμάχεται την ίδια την βολή του….

Γιατί τα γράφω όλα αυτά;

Πρώτον διότι τα πιστεύω. Δεύτερον διότι ενεργώ έτσι στην καθημερινότητά μου. Τα λόγια μου αντικατοπτρίζονται στις πράξεις μου, τουλάχιστον γι’ αυτούς που με γνωρίζουν. Δεν είμαι ο θεός της ανιδιοτέλειας αλλά το παλεύω! Τρίτον, γιατί βλέπω με χαρά ανθρώπους της Αυτοδιοίκησης να κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Από όλους τους κομματικούς χώρους. Από αυτούς που έχουν ευθύνη για την σημερινή εικόνα/κατάντια του νησιού ίδια με την δική μας. Αυτοί γιατι αμέλησαν ίσως, και μεις γιατί δεν τους τραβήξαμε το μανίκι έγκαιρα και παραδώσαμε την δημοκρατία καλή τη πίστη. Και άλλους όμως που πονάνε τον τόπο τους και θέλουν ένα καλύτερο μέλλον ή ακόμη –χωρίς συναισθηματισμούς- βλέπουν οτι μέσα από το κοινό καλό θα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι και όχι το αντίστροφο που δεν έγινε ποτέ και πουθενά. Οι συνθήκες έχουν ωριμάσει για να γίνουμε και μεις Τρίκαλα ίσως και παραπάνω αν το πάρουμε ζεστά. Αν τα δυό κακά της μοίρας μας τα κάνουμε τρί-καλα, θα φτάσουμε εκεί που θα μπορούσαμε να είμαστε χρόνια τώρα. Είχαμε και μεις την νοοτροπία “να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα”. Και το καταφέραμε! Αντί όμως η επίτευξη του στόχου να μας γεμίζει χαρά, αντιμετωπίζουμε με τρόμο το ερώτημα: και τί θα γίνουμε τώρα χωρίς κατσίκες;; Το πιάνετε το υπονοούμενο… Στο μεταξύ θα έχουμε χάσει τα παιδιά μας. Θα είμαστε σε ανήλιαγα και βρωμερά ΚΑΠΗ να παίζουμε ξερή γιατί απλά στο σπίτι η ζωή θα είναι άδεια. Αφόρητη. Και αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο….

Αυτό που ξεκίνησε στο “Διαχρονικό” ελπίζω οτι θα ανταποκριθεί στην…. διαχρονική του αξία. Έχω βεβαίως τους προβληματισμούς μου, αλλά θα το παλέψω να γίνει. Τα πρώτα βήματα είναι πάντα τα πιο δύσκολα για κάθε νεογέννητο είτε δίποδο είτε τετράποδο είτε μια ιδέα! Εκείνο που έχει σημασία πάντως είναι οτι ακόμη και στις σύντομες, επώδυνες καμμιά φορά πτώσεις, ξανασηκώνεται, στέκεται και βαδίζει ξανά. Όχι από περηφάνεια. Αλλά επειδή η ζωή μόνο έτσι μπορεί να προχωρήσει, να έχει μέλλον.

Και είμαι αισιόδοξος γιατί είδα αυτοκριτική από τους συμμετέχοντες, είδα όμως και πολλούς άλλους που αυτό και μόνο δείχνει οτι υπάρχει μια δυναμική, υπάρχουν ώριμες συνθήκες γιατί απλούστατα αυτό ζητάει η κοινωνία. Και δυστυχώς ή ευτυχώς οι κοινωνίες βρίσκονται ήδη μπροστά από τους…. ηγέτες στους. Μπορεί και πρέπει να γίνει! Ο στόχος είναι κοινός, είναι ορατός και με δημοκρατικές διαδικασίες μπορεί να γίνει.

Υπήρξε συζήτηση και τοποθετήσεις για το κοινό όραμα, τον κοινό τόπο σύγκλισης των προγραμμάτων, των θέσεων και των ανθρώπων. Και μόνο η απρόσμενη για τους διοργανωτές παρουσία του κόσμου, δείχνει μια εξ αρχής συμφωνία, ή έστω μια διάθεση για ανοχή και λείανση των “γωνιών” του κάθε χώρου. Οι κακόπιστοι θα πουν: μα πως εσείς που προεκλογικά τσακωνόσαστε μεταξύ σας θα τα βρείτε τώρα; Ναι, θα τα βρούμε. Και γιατι μπορούμε να αλλάξουμε αλλά και γιατι επιβάλλεται από τις συνθήκες να αλλάξουμε. Όποιος δεν μπορεί θα μείνει στην μιζέρια του… Γιατί θέλουμε να γίνει, να γίνει με διαφάνεια, με δημοκρατικές διαδικασίες και με κοινούς στόχους. Όποιος έχει όρεξη για δουλειά, welcome!

Στα βασικά σημεία που αποτέλεσαν και το αντικείμενο της βραδιάς, συμφώνησαν όλοι. Και αυτά ήταν:

1) ενιαία κάθοδος στις εκλογές με δημοκρατικές διαδικασίες

2) Κείμενο αρχών με σύγκλιση όλων όσων μας ενώνουν

3) Ομάδα προγραμματικής συγκρότησης για προτάσεις στα προβλήματα που μας απασχολούν αλλά και ευρύτερα (από το νερό έως τον Πολιτισμό, και από τα σκουπίδια μέχρι τον Αθλητισμό….)

3.α) Με Οργανωτικό (και εφορευτική επιτροπή) για υποψηφιότητες που θα προκριθούν με κάλπη και

3.β) Με εξωστρέφεια και συνεργασία με όσο το δυνατόν περισσότερες συλλογικότητες και ομάδες πολιτών που νοιάζονται για το νησί.

Παναγιώτης Λίβος