γράφει η Γωγώ Γκιβέτση

Το Νοέμβριο του 2018, μια νεαρή φοιτήτρια, η Ελένη Τοπαλούδη, αφού κακοποιήθηκε και βιάστηκε, τελικά δολοφονήθηκε και πετάχτηκε στα βράχια της Λίνδου στη Ρόδο. Οι δύο νεαροί δολοφόνοι της δικάστηκαν πρόσφατα, σε μια δίκη που προκάλεσε ποικίλα συναισθήματα και αντιδράσεις στην κοινή γνώμη.

Η κα. Αριστοτελία Δόγκα, εισαγγελέας στην πολύκροτη υπόθεση, υπερασπίστηκε το θύμα πιστεύοντας ότι η δικαστική διαδικασία σε μια ειδεχθή υπόθεση γυναικοκτονίας δεν μπορεί να είναι κάποιο είδος μαθηματικής εξίσωσης όπου με βάση τα δεδομένα θα εξαχθούν ψύχραιμα συμπεράσματα. Πραγματικά εκφράστηκε με λόγο συναισθηματικά φορτισμένο, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που εισαγγελέας εκφράζεται με παρόμοιο τρόπο. Όμως στη συγκεκριμένη υπόθεση, όταν το διακύβευμα είναι οι κυρίαρχες πατριαρχικές αξίες που καθιστούν το θύμα ένοχο, γιατί «δεν ήταν αρκετά φρόνιμο και γιατί δεν απέφυγε τα στραβοπατήματα ώστε να μην προκαλέσει τον βιασμό της», αποτελεί μέγιστη υποκρισία κάποιοι να ζητούν από τη γυναίκα-εισαγγελέα να παραμείνει ψύχραιμη και συναισθηματικά αποστασιοποιημένη.

Έτσι, απέναντί της υψώθηκε το τείχος του αποστειρωμένου λόγου, του νομικίστικου δικολαβισμού και της υποτιθέμενης αντικειμενικότητας, με κύριους εκφραστές δύο πολιτικά και κοινωνικά αναγνωρίσιμους άνδρες, τον υφυπουργό «παρά τω πρωθυπουργώ», κ. Σκέρτσο, και τον πρόεδρο του δικηγορικού συλλόγου Αθηνών, κ. Βερβεσό. Αυτοί ανέλαβαν να στοχοποιήσουν και να «συμμαζέψουν» την εισαγγελέα, ακριβώς επειδή και αυτή είναι γυναίκα, σε μια πρωτοφανή απόπειρα να γείρουν την πλάστιγγα προς τα αναχρονιστικά στερεότυπα μιας κοινωνίας που αθωώνει συχνά βιαστές γιατί κρίνει ότι το θύμα ήταν προκλητικά ντυμένο.

Οι άστοχες και προκλητικές παρεμβάσεις τους προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων παντού, εκτός από τα ακριβοπληρωμένα ΜΜΕ. Για πρώτη φορά επέδειξαν κραυγαλέα ανοχή σε δήλωση ανώτατου κυβερνητικού στελέχους που αφορά σε εξέλιξη ποινική δίκη, μάλιστα λίγες ώρες πριν την ανακοίνωση της ετυμηγορίας της έδρας.

Μόνο μετά από αίτημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για αποπομπή του από τη Νέα Δημοκρατία, ο κ. Σκέρτσος επανήλθε μιλώντας για «παρερμηνεία της ανάρτησής του και ασύμμετρες αντιδράσεις», υποστηρίζοντας το δικαίωμα της προσωπικής του άποψης ως πολίτης, παρ΄ όλο που η θέση του τον κατατάσσει κοντά στην κορυφή της εκτελεστικής εξουσίας της χώρας.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αγόρευση της εισαγγελέως δεν έμοιαζε με μια κοινή αγόρευση. Όχι μόνο για όσα περιέγραψε και τον τρόπο που τα περιέγραψε, αλλά και λόγω όσων προκλήθηκαν. Άνοιξε ορίζοντες σε μια κοινωνία που είχε ξεχάσει πως η δικαιοσύνη και η κάθε κραυγαλέα άδικη απόφαση δε χωρούν στην ίδια πρόταση.

Και είναι πλέον ξεκάθαρο ότι αυτό που κυρίως ενόχλησε στην αγόρευση της εισαγγελέως, δεν είναι η ταύτισή της με το τραγικό θύμα, αλλά η τόλμη της να κρίνει ένα ολόκληρο σύστημα που θεωρούσε ότι η εξουσία, λόγω έμφυλων, ταξικών και κοινωνικών προνομίων, είναι ικανή να φιμώσει στόματα, να αγοράσει συνειδήσεις, να χειραγωγήσει τη δικαιοσύνη.

Αυτό το σύστημα ενισχύθηκε από την εμπλοκή της κυβέρνησης στην υπόθεση, μέσω του κ. Σκέρτσου, αλλά και της απόλυτης κάλυψής του από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Για την κυβέρνηση της ΝΔ όλα είναι ανεκτά, ακόμη και η ωμή προσπάθεια επηρεασμού της δικαιοσύνης, αρκεί να προσεγγιστεί μικροπολιτικά το κομμάτι της κοινωνίας που είναι υπερβολικά επιεικές με τους βιαστές και δολοφόνους, και υπερβολικά καχύποπτο απέναντι στα θύματά τους. Και αυτή η υπερσυντηρητική κατεύθυνση του κυβερνώντος κόμματος αποτελεί σοβαρή απειλή για την ίδια την κοινωνία και τη δημοκρατία μας.