Του Μάκη Δραγώνα

Προκάλεσε ευλόγως μεγάλο ενδιαφέρον η συνέντευξη του Γιώργου Παπανδρέου στο περιοδικό «Πατρινόραμα» και αυτό γιατί ανοίγει θέμα προοδευτικής διακυβέρνησης, την ώρα που οι σχέσεις ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία και ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ είναι κάτι παραπάνω από παγωμένες και να επιβεβαιώνεται με τη δήλωση του Ανδρέα Λοβέρδου «Θα διεκδικήσω την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ Κινήματος Αλλαγής γιατί πιστεύω πως μπορώ να εγγυηθώ το μέλλον της παράταξης και να συμβάλλω στο μέλλον της πατρίδας» (ποντάροντας στο θυμικό των παλαιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ), καθώς ένα καθόλου ευκαταφρόνητο τμήμα του ΚΙΝ-ΑΛλαξοκοιτά προς τα δεξιά, ενώ αντανακλαστικά ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να ικανοποιείται με μια περιορισμένη – καθόλου πιθανή και κατά πάσα πιθανότητα εκλογικά αναποτελεσματική ενότητα της Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να κάνει το αναμενόμενο άνοιγμα προς τη σοσιαλδημοκρατία. Το μήνυμά του πάντως είναι σαφές: Όσοι τοποθετούν εαυτούς στη μεγάλη προοδευτική παράταξη οφείλουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους με μας για να αναχαιτίσουμε την επελαύνουσα Δεξιά. Οφείλω να ομολογήσω, για άλλη μια φορά, από όλες τις πολιτικές εκδοχές προτιμώ την αριστερή σοσιαλδημοκρατία και ταυτόχρονα εκτιμώ πως μια τέτοια προοπτική σήμερα δεν μπορεί να ευοδωθεί χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ για τον εξής λόγο: Δεν βλέπω ούτε καν στον ορίζοντα κάποιες δυνάμεις, οι οποίες θα ήταν σε θέση να παίξουν τον ρόλο του πυρήνα ή του πόλου έλξης. Αν δούμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως πομπό και την προοδευτική παράταξη ως δέκτη, ξεχωριστά, λίγα θα αποκομίσουμε. Εκείνο που πρέπει να γίνει είναι πομπός και δέκτης να μπουν σε αμοιβαία διαδικασία. Η Δεξιά έχει όντως σηκώσει κεφάλι. Εμείς μπορούμε να γλιτώσουμε μέχρι τώρα τα χειρότερα, αλλά η προθυμία να νιώθουν μακεδονομάχοι οι αυτοαποκαλούμενοι μεταρρυθμιστές και πεφωτισμένοι που θα μας απαλλάξουν από τις εμμονές του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καλός οιωνός. Όσοι θεωρούν ότι πρέπει να υπάρξει μια προοδευτική και δίκαιη για τους πολλούς ανοικοδόμηση της χώρας, αναζητούν μια σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων και φυσικά σε αυτή ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ουσιαστικός. Άλλωστε η διακυβέρνηση που ήταν σκληρή εμπειρία, άλλαξε αυτό το κόμμα. Όχι δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ είχε μια συναρπαστική ιστορία από τη γέννησή του έως τον οριστικό θάνατό του, μέσα στην κρίση (Γιώργος – Βενιζέλος – Λοβέρδος) αλλά και ακόμη πολύ πριν όταν με τον θάνατο του ηγέτη του Ανδρέα Παπανδρέου ο πράσινος ήλιος έδυσε οριστικά πάνω από την Χαριλάου Τρικούπη. Ο Γιώργος με τη ριζοσπαστική πρωτοβουλία για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ από τον λαό, που προσήλθαν ένα εκατομμύριο πολίτες οπαδοί και φίλοι του, δυστυχώς δεν μέτρησε σωστά τις αρνητικές συνέπειες του ΔΝΤ και η εκτίμηση που κάνει για τις σχέσεις ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και ΚΙΝΑΛ μάλλον είναι σωστές, με τη διαφορά ότι θα μπορούσε να αξιοποιήσει την πολιτική κληρονομιά που άφησε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο κάλεσμα των προοδευτικών δυνάμεων. Σωστά λοιπόν για «το δεν αρκεί που αναφέρεται» είναι η μοναδική ώρα για όσα δεν έπραξε στο καθοριστικό ΤΙΜΕ τότε για την Ελλάδα να το κάνει «υπέρ αρκετό» μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.

Σήμερα μοιάζει να ξαναβρίσκει τα αντανακλαστικά του, προκειμένου να ανασυγκροτηθεί, με πυρήνα την ανάπτυξη της χώρας, την κοινωνική δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και εξαιρετικά σημαντικό το ακροδεξιό φάντασμα που πλανάται πάνω από την Ευρώπη. Η αντιστροφή αυτή της κατάστασης, δηλαδή η αναγέννηση της εκσυγχρονιστικής μεταρρυθμιστικής δυναμικής, ενδιαφέρει και μπορεί να κινητοποιήσει πολίτες που βρίσκονται εντός και εκτός κομματικών μηχανισμών, στελέχη που έχουν διαφορετικές πολιτικές διαδρομές, νεότερες ηλικίες με σημαντικές ειδικεύσεις αλλά χωρίς κομματική στράτευση, δραστήρια μέλη τοπικών κοινωνιών. Ο όρος κεντροαριστερός χρησιμοποιείται εξ αδράνειας για να συνοψίσει τη διαπίστωση ότι το πολιτικό παιχνίδι πρέπει να ανοίξει, ότι η άλλη πορεία δεν μπορεί να έρθει με τις τρέχουσες κομματικές διαδικασίες και περιχαρακώσεις, ότι πρέπει να ενεργοποιηθούν, στοιχειωδώς τουλάχιστον, οι πολιτικές διαδικασίες μέσα στην κοινωνία, η οποία μοιάζει να παρακολουθεί απαθής τις κομματικές νομενκλατούρες που διαιωνίζονται με όλο και πιο κυνικούς τρόπους, ότι χρειάζεται να ανοίξουν οι αρτηρίες που θα τροφοδοτήσουν με νέο αίμα το πολιτικό προσωπικό. Είναι προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας κρατάει το κλειδί των εξελίξεων αυτού του ευρύτερου χώρου και είναι φανερές και αποθαρρυντικές οι αντιστάσεις, οι αλληλοϋπονομεύσεις, οι αιώνιες κατατάξεις σε ομάδες των ιδίων πάντα ονομάτων. Ελπίζουν πως αυτή τη φορά θα τα καταφέρουν, καθιστώντας το κόμμα τους κυρίαρχο σε ολόκληρο το φάσμα της πάλαι ποτέ μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης. Ο Τσίπρας δεν είναι φιλόσοφος. Είναι πολιτικός. Άρα η πρότασή του απευθύνεται σε συγκεκριμένους χώρους, κόμματα και κινήσεις. Και είναι σωστό το μεγάλο κόμμα μιας ευρείας παράταξης να απλώνει το χέρι και να θέτει τις προοπτικές μιας ευρύτατης συνεργασίας σε μια νεοφιλελεύθερη λύση. Διαφορετικά θα παραμείνει μια ατομική και συλλογική φαντασίωση που θα πλεονάζουν οι ηγετίσκοι, ενώ θα απουσιάσουν εντελώς οι νέες ιδέες και ο ικανός και εμπνευσμένος ηγέτης.

Ο Μάκης Δραγώνας δημοσίευσε το κείμενό του στην ΗΜΕΡΑ.

Εδώ το σχετικό link από το site του ΠΑΤΡΙΝΟΡΑΜΑ