Στα εργασιακά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, δια χειρός Χατζηδάκη, επιχειρεί τη μονιμοποίηση της εργασιακής πανδημίας. Αυτό που συμβαίνει σε έκτακτες συνθήκες που εμφανίζονται μια φορά κάθε αιώνα, προσπαθούν να το καθιερώσουν για… όλο τον αιώνα.
Η μείωση των μισθών, η απορρύθμιση της εργασίας, η απουσία συλλογικών διαπραγματεύσεων, η πλήρης κατάρρευση κάθε έννοιας ελέγχου είναι τα χαρακτηριστικά του νομοσχεδίου που θα μετατρέψουν τη χώρα σε «αποικία εργοδοτών».
Και όλο αυτό προσπαθούν να το ορθολογικοποιήσουν με μπαρούφες για την ευελιξία του εργαζόμενου να μπορεί να μαζεύει τις ελιές του τον χειμώνα!
Κι όλα αυτά έχει αναλάβει να τα υλοποιήσει ένας «επαγγελματίας μεταρρυθμιστής», ο κ. Χατζηδάκης, ο οποίος πίσω από το δήθεν συγκαταβατικό ύφος του προετοιμάζει την αγριότερη επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, που θα γινόταν ζηλευτή ακόμα και από το προκάτοχό του κ. Βρούτση, την εποχή των μνημονίων. Ο κ. Χατζηδάκης είναι γνωστός άλλωστε για τις δύσκολες αποστολές που αρνούνται άλλοι να αναλάβουν. Αρκεί να θυμίσουμε πως στο προηγούμενο πόστο του, ως υπουργός Ενέργειας, οδήγησε στην απαξίωση τη ΔΕΗ με την καθημερινή κατασυκοφάντησή της.
Για να επιστρέψουμε στο νομοσχέδιο για τα εργασιακά, μετά την ψήφισή του η κυβέρνηση Μητσοτάκη οραματίζεται μία χώρα με πολίτες δύο ταχυτήτων, με καθημερινή εργασιακή ασυδοσία, με περιορισμό μέχρι ασφυξίας των συνδικαλιστικών ελευθεριών και με ελαστικότητα εργασίας μεσαιωνικού τύπου.
Επιπλέον, πέρα των συνθηκών εργασίας, εκείνο που αποκαλύφθηκε την Παρασκευή από την Αυγή, ήταν και η διάταξη που επιτρέπει ανεξέλεγκτες απολύσεις, οι οποίες θα γίνονται χωρίς κανένα κόστος για τον εργοδότη, πληρώνοντας ουσιαστικά το μάρμαρο ο απολυμένος εργαζόμενος. Και μάλιστα το μάρμαρο θα το πληρώνει χωρίς καμία αίσθηση δικαιοσύνης, παραβιάζοντας κάθε έννοια ευνομούμενου κράτους. Συγκεκριμένα, εάν ο απολυμένος εργαζόμενος δικαιωθεί στο δικαστήριο όπου θα προσφύγει, τότε δεν θα επαναπροσλαμβάνεται ώστε να διορθωθεί η αδικία, και αυτό γιατί με το νομοσχέδιο η επαναπρόσληψη καταργείται.
Η κυβέρνηση με αυτό το σχέδιο νόμου παραδέχεται, εμμέσως πλην σαφώς, ότι έρχεται οικονομική κρίση που δύσκολα θα ελέγξει. Προετοιμάζεται, λοιπόν, προκειμένου την κρίση αυτή να την πληρώσουν οι πλέον ευάλωτοι. Έτσι, αντί να συγκρατήσει ένα πιθανό νέο κύμα ανεργίας, επιδιώκει το αντίθετο. Η αύξηση της ανεργίας θα αποτελέσει για μια ακόμη φορά τη βαθιά συνέπεια της εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων πρακτικών που, τελικά, αν τους επιτρέψουμε να το κάνουν, θα χρειαστεί πολλαπλές προσπάθειες για μια ολική θεραπευτική επαναφορά.