Μπορεί να με θεωρήσετε συνωμοσιολόγο, φαντασιόπληκτο, λαϊκιστή, κρυφοπουτινιστή ή απλώς απλοϊκό, αλλά όσο περνάει ο καιρός εδραιώνεται η πεποίθησή μου ότι στόχος αυτής της αιματηρής διένεξης στην καρδιά της Γηραιάς Ηπείρου, με ολοφάνερο υποβολέα και υποδαυλιστή τις ΗΠΑ, δεν είναι η εξουθένωση της Ρωσίας τώρα και η αποδυνάμωση της Κίνας αργότερα, αλλά η Ευρώπη. Ούτε ο Πούτιν, ούτε οι Ρώσοι ολιγάρχες, ούτε το ρωσικό ενεργειακό μονοπώλιο, ούτε οι πρώτες ύλες που κρύβει η αχανής ρωσική αυτοκρατορία, ούτε η στρατιωτική και πυρηνική της ισχύς, ούτε οι συμμαχίες της και ο γεωπολιτικός ρόλος της.

Πρωταρχικός στόχος της αμερικανικής υπερδύναμης είναι να αποδυναμώσει μέχρι διάλυσης το 70χρονο διακρατικό μόρφωμα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση. Να εξουθενώσει οικονομικά την πιο ανοικτή, διεθνοποιημένη και επιδραστική αγορά του κόσμου, που είναι ταυτόχρονα και η πιο εξαρτημένη από όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Να εξασθενίσει το νόμισμά της, να ενισχύσει τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις της, να αντιστρέψει τους εσωτερικούς συσχετισμούς ισχύος της, να αποσταθεροποιήσει τις ήδη ασταθείς διαδικασίες ολοκλήρωσης και ενοποίησής της, να εξουθενώσει τους ισχυρότερους πόλους της. Πρωτίστως την ηγεμονεύουσα στην Ε.Ε. εδώ και πολλές δεκαετίες, Γερμανία.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ευρωπαϊστής ή αντιευρωπαϊστής, φιλορώσος ή ρωσόφοβος, αμερικανόφιλος ή φανατικός αντιαμερικανός για να είναι καχύποπτος απέναντι στο τελευταίο «πρότζεκτ» του θείου Σαμ στην Ευρώπη. Στο οποίο η ευρωπαϊκή ηγεσία σύρεται πιο πειθήνια και αυτοκαταστροφικά από ποτέ. Σε όποιον βαθμό κι αν αισθανόμαστε «Ευρωπαίοι», έστω κι αν αυτά που μας ενώνουν είναι πιο οδυνηρά απ’ αυτά που μας χωρίζουν (μακρινές μνήμες πολέμων, εθνικισμοί, ανταγωνισμοί, επεμβάσεις, ανισότητες), δικαιούμαστε να είμαστε βαθύτατα καχύποπτοι απέναντι σ’ αυτό που συμβαίνει με επίκεντρο την Ουκρανία. Σε βαθμό που να αναρωτηθούμε μήπως, σε αντίθεση με τις δημόσιες φιλοφρονήσεις αμοιβαίου μίσους και απέχθειας που ανταλλάσσουν, Μπάιντεν και Πούτιν, ή οι στενοί επιτελείς και υποβολείς τους, συνεννοούνται καλύτερα και για περισσότερα από όσα νομίζουμε. Ως συνδαιτυμόνες σε ένα μεγάλο γεωπολιτικό τσιμπούσι, με μενού όχι μόνο την Ουκρανία, αλλά όλη την Ευρώπη.

Η ευρωπαϊκή ενοποίηση ήταν εξ αρχής ένα αμερικανικό πρότζεκτ. Το Σχέδιο Μάρσαλ ήταν ο χρηματοδοτικός πρόλογος της ΕΚΑΧ, το Σχέδιο Σούμαν για την Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα δεν ήταν παρά μια πιο «γαλλική» εκδοχή του αμερικανικού μοντέλου ομοσπονδιακής διαχείρισης της μεταπολεμικής Ευρώπης, με πυρήνα τη Γαλλία και τη Δυτική Γερμανία και με πρώτο καθήκον την περιχαράκωση της ΕΣΣΔ και του μπλοκ των σοσιαλιστικών χωρών. Η αποστολή εξετελέσθη επιτυχώς μεν, αλλά δεν πέρασαν απαρατήρητες οι ενοχλητικές για την αμερικανική υπερδύναμη τάσεις αυτονόμησης του ευρωπαϊκού πρότζεκτ, με πιο χαρακτηριστική την προσεκτική γερμανική «οστπολιτίκ» (ανατολική πολιτική), από το 1970 και εντεύθεν, που έσπαγε κάπως τον πάγο του Ψυχρού Πολέμου, αλλά και κυρίως ζέσταινε τους Δυτικογερμανούς -και τις επιχειρήσεις τους- με ρωσικό αέριο. Από τότε κρατάει αυτή η κολόνια, που σήμερα έχει ξεθυμάνει και αναδίδει μόνο δυσώδες μεθάνιο.

Το επόμενο μεγάλο καθήκον που ανέθεσαν οι Αμερικανοί «επενδυτές» στην ατελή Ευρωπαϊκή Ενωση ήταν η διαχείριση της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ και όλου του μπλοκ της Ανατολικής Ευρώπης, που έγινε η δεξαμενή της μεγάλης διεύρυνσης αλλά και της επίσης μεγάλης αποσύνθεσης-ανασύνθεσης της πολιτικής γεωγραφίας της ηπείρου. Η ευρωπαϊκή ηγεσία έκανε την τεράστια βρομοδουλειά της ενσωμάτωσης ενός συνονθυλεύματος κοινωνιών και χωρών, χρηματοδοτώντας εμμέσως ή αμέσως από πολεμικές, αιματηρές επεμβάσεις και εμφυλίους (Γιουγκοσλαβία) μέχρι βελούδινα διαζύγια (Τσεχοσλοβακία).

Η διεύρυνση της Ε.Ε. από μια άποψη ήταν και ένα αδάπανο outsourcing των Αμερικανών για τη μεγαλύτερη διεύρυνση, ουσιαστικά τον διπλασιασμό του ΝΑΤΟ μέσα σε μόλις 20 χρόνια. Και πάλι, ωστόσο, η νατοποίηση της Ευρώπης δεν άφηνε απόλυτα ικανοποιημένους τους Αμερικανούς εμπνευστές της, μια και αν εξαιρέσει κανείς τον υπερβάλλοντα, αντιρωσικό και φιλοαμερικανικό ζήλο των νεοφώτιστων της Ανατολικής Ευρώπης, η λεγόμενη «παλιά Ευρώπη» έδειχνε τις ίδιες ενοχλητικές διαθέσεις αυτονόμησης, τις ίδιες «εμμονές» στην οστπολιτίκ της απέναντι στη Ρωσία, με κορυφαία στιγμή τον περίφημο αγωγό Nord Stream 2, πρότζεκτ 11 ετών και 11 δισεκατομμυρίων, που ματαιώθηκε την «κατάλληλη στιγμή».

Οι Αμερικανοί νονοί, την κατάλληλη στιγμή, μετά από μια πανδημία που ταρακούνησε την πιο παγκοσμιοποιημένη οικονομία και αγορά του πλανήτη, που έβαλε σε δοκιμασία τις εμπορικές διασυνδέσεις και τα δίκτυα παραγωγής της, απαιτούν από το βαφτιστήρι τους να κάνει τη μεγαλύτερη βρομοδουλειά στην ιστορία της. Να εγκαταλείψει διά παντός την ενοχλητική οστπολιτίκ της, να κόψει κάθε δεσμό με τη ρωσική υπερδύναμη, να την περικλείσει πίσω από ένα εχθρικό τείχος, να εγκαταλείψει λεπτές ισορροπίες επτά δεκαετιών, να ρισκάρει την παραγωγική και οικονομική αυτοκαταστροφή της, να διακινδυνεύσει ακόμη κι έναν διεθνή πόλεμο στα ματωμένα χώματά της.

Ασφαλείς πίσω από τον ωκεανό τους, οι Αμερικανοί νονοί της ενωμένης Ευρώπης ωθούν τη γερμανική ηγεσία και την επιχειρηματική ελίτ της να σπάσουν και τα τελευταία μεταπολεμικά ταμπού, να ξαναστρατιωτικοποιήσουν τη χώρα και την οικονομία τους και να παρασύρουν σε αυτό όλους τους δορυφόρους τους, ακόμη και τους πιο επιφυλακτικούς και μέχρι τώρα στρατιωτικά ουδέτερους.

Ας υποθέσει και ας ελπίσει κανείς ότι η μετατροπή της Ευρώπης σε πυριτιδαποθήκη ανάλογη με αυτό που ήταν τις παραμονές των δύο παγκόσμιων πολέμων δεν θα οδηγήσει στις ίδιες τερατογενέσεις, με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Αυτό, ωστόσο, δεν αποτρέπει την υπόλοιπη, πολεμικών διαστάσεων ζημιά που γίνεται στην Ευρώπη. Η οικονομία ξαναγίνεται το επίκεντρο ακόμη μιας μακρόχρονης κρίσης. Είναι η πρώτη που φλερτάρει ανοικτά με τον στασιμοπληθωρισμό, ενδεχομένως και με ύφεση. Κινδυνεύει από πλεονασματική οικονομική ζώνη να πνιγεί σε πλημμυρίδα εμπορικών ελλειμμάτων. Πάει ολοταχώς για ακόμη μια χαμένη δεκαετία. Το κοινό νόμισμά της τρώει ξύλο και από το «φιλικό» δολάριο και από το «εχθρικό» ρούβλι.

Η Ευρώπη είναι ήδη το πρώτο μεγάλο θύμα της ρωσικής εισβολής και του πολέμου στην Ουκρανία. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν ήταν και ο βασικός στόχος του. Οχι τόσο από τον ίδιο τον εισβολέα, όσο από τον υπερατλαντικό υποβολέα. Οι επιλογές της ηγεσίας της εξελίσσονται σε αυθεντικές πράξεις αυτοχειρίας.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Η Ευρώπη κατάφερε να επιζήσει από πολύ χειρότερες απόπειρες ομογενοποίησης της ηπείρου. Ολες είχαν κοινό χαρακτηριστικό την αλαζονεία, ενώ καμιά δεν έμελλε να στεφθεί με διαρκή επιτυχία. Τα προγνωστικά δεν μπορούν να είναι ευνοϊκά ούτε για τη μη βίαιη εκδοχή ενός τέτοιου εγχειρήματος. Ολες οι αυτοκρατορίες της Ιστορίας ήκμασαν μόνο για έναν ορισμένο χρόνο ημιζωής, προτού καταρρεύσουν εξαιτίας της υπερδιεύρυνσης και των εσωτερικών τους αντιφάσεων.

Hans Magnus Enzensberger, «Γλυκό τέρας Βρυξέλλες»

Πηγή: kibi-blog.blogspot.com