Ο τίτλος είναι ενδεικτικός και αφορά την κυβέρνηση. Δεν φαίνεται, μέρες μετά το τραγικό δυστύχημα/έγκλημα στα Τέμπη, να έχει στοιχειωδώς λάβει το μήνυμα από τις κινητοποιήσεις των πολιτών, και να σιωπήσει. Το καλύτερο που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να σιωπήσει, ναι.

Γιατί σιωπή; Μα γιατί οι ευθύνες που την βαραίνουν μαζί με τις ψυχές τουλάχιστον 113 θανόντων, θα έπρεπε να τους έχει όλους καθηλώσει και συντετριμμένοι να σιωπούν.

Αντ’ αυτού έχουμε σε πλήρη ανάπτυξη μια επικοινωνιακή διαχείριση του γεγονότος ώστε να μειώσει –αν όχι εκμηδενίσει- την πολιτική χασούρα που κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Με ισχυρή συνδρομή των καλοπληρωμένων της κονδυλοφόρων. Και της όχι και τόσο ανεξάρτητης Δικαιοσύνης.

Από το ανθρώπινο λάθος μέχρι την επιστολή Μητσοτάκη προς Ντογιάκο. Εξηγώ: Σαφώς και έγινε ανθρώπινο λάθος και αυτός που το έκανε φέρει την ευθύνη της πράξης του. Η ευθύνη για το αποτέλεσμα όμως του λάθους –μαζί με το οτι δεν υπήρχε καμία δικλείδα ασφαλείας για να προληφθεί- βαραίνει την κυβέρνηση. Και σαν να μην έφτανε αυτό –και επειδή γνωρίζουν καλά τον απόηχο των χαμένων ζωών- ήρθε η επιστολή του ΠΘ προς τον Ντογιάκο, όσο αντιθεσμικό και αν είναι αυτό που έκαμε ο γόνος, για να βρει δήθεν τις ελλείψεις και τα λάθη σε βάθος χρόνου και επίσης να το κάνει γρήγορα. Λες και –όπως είπαν οι εκπρόσωποι της ένωσης δικαστών/εισαγγελέων- ο Ντογιάκος χρειαζόταν υποδείξεις για το τί θα έπρεπε να κάμει. Άρα μάλλον του λέει ΤΙ να κάνει και όχι ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ να κάνει…

Ας το δούμε λοιπόν με κοινή λογική. Ο Μητσοτάκης λέει ξεκάθαρα στον Ντογιάκο ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ να κάνει και όχι κάτι άλλο. Και επίσης να το κλείσει γρήγορα, που σε μια τέτοια περίπτωση είναι αδύνατο να γίνει για προφανείς λόγους. Οι γονείς όμως που παίρνουν σφραγισμένα φέρετρα με εντολή να μην τα ανοίξουν (που είναι παράνομο για όποιον γνωρίζει) και αυτοί που ακόμη δεν έχουν πάρει έστω και δείγμα από τον δικό τους άνθρωπο, θέλουν απαντήσεις σύντομα. Και το ξέρει. Πιέζεται.

Η κοινή λογική (αλλά και η διεθνής πρακτική) επιτάσσει σε τέτοιες περιπτώσεις να γίνεται ενδελεχής έρευνα των αιτίων ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ για το δυστύχημα, από ειδική προς τούτο ομάδα με στελέχη εμπειρίας όπως αυτά που διαθέτει η κάθε χώρα στην επιτροπή διερεύνησης αεροπορικών ατυχημάτων (πχ) τα οποία με μεγάλη εμπειρία και γνώση αναλύουν κάθε πιθανότητα και συντάσσουν πόρισμα το οποίο καταθέτουν στην πολιτεία με υποδείξεις οι οποίες όταν χρησιμοποιηθούν θα ελαχιστοποιήσουν την πιθανότητα να συμβεί ξανά τέτοιο δυστύχημα με ίδιες συνθήκες. Παράλληλα η Δικαιοσύνη κάνει τις δικές της έρευνες ανεξάρτητα ή και λόγω τυχόν μηνύσεων από συγγενείς θανόντων.

Η κυβέρνηση λοιπόν έχει ΗΔΗ νομοθετήσει τέτοια επιτροπή (εθνική μάλιστα, επιτροπή διερεύνησης αεροπορικών και σιδηροδρομικών ατυχημάτων) την οποία όμως ούτε έχει στελεχώσει ούτε την προτείνει να διερευνήσει αυτή το συμβάν. Αλλά προτείνει μια δήθεν διακομματική επιτροπή και διορίζει η ίδια τα μέλη της!!!

Ακόμη και χωρίς αυτή την επιτροπή όμως, ο χρόνος διελεύκανσης του δυστυχήματος αυτού θα ήταν σχετικά σύντομος μόνο στην περίπτωση που αυτό εξεταζόταν ξεχωριστά. Και λεπτομερώς. Διότι αν βάλλουμε στο ίδιο καλάθι και τα προηγούμενα έτη με τις παραλήψεις όλων και με βάθος χρόνου την εικοσαετία, τότε αυτή η έρευνα ή θα καθυστερήσει για πάνω από 1-2 χρόνια (στην καλύτερη περίπτωση, αν γίνει σωστά) ή θα κλείσει άρον-άρον έτσι ώστε να εξυπηρετήσει μεν το κοινό που ζητάει απαντήσεις, πλην όμως θα βρίθει ελλείψεων και παρερμηνειών και άρα η αλήθεια είτε θα είναι μισή και άρα τα συμπεράσματα λειψά με μειωμένη χρησιμότητα, όπως επίσης και θα διαχύσει την ευθύνη του συγκεκριμένου δυστυχήματος σε βάθος εικοσαετίας που –εκτός οτι είναι λάθος- οδηγεί μόνο στην απάλειψη της πλήρους δικής της ευθύνης. Διότι όταν είσαι στην εξουσία 4 χρόνια δεν λες για τους προηγούμενους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Έχω αυτοκίνητο μεταχειρισμένο. Μετά από 4 χρόνια πέφτω σε ατύχημα λόγω μηχανικής βλάβης. Μηνύω τον προηγούμενο ιδιοκτήτη και ζητάω έρευνα για το πόσο συχνά έκανε ο πρώην την συντήρηση του αυτοκινήτου. Αν αυτό στέκει σε κάποιο “κανονικό” δικαστήριο, πείτε μου. Γιατι η κυβέρνηση αυτό κάνει λίγο-πολύ τώρα.

Σαφώς και υπάρχουν θέματα και με τις συμβάσεις. Αλλά κε Ντογιάκο μου, αν πιάσουμε και αυτό μαζί με τα ατυχήματα, η έρευνά σας θα τελειώσει –στην καλύτερη περίπτωση- όταν τα ατυχήματα/δυστυχήματα και συμβάσεις έχουν παραγραφεί ή χάσει την ισχύ τους. Και οι νόμοι ενδεχομένως θα έχουν αλλάξει. Άρα τί συζητάμε τώρα; Οτι δήθεν κάνουμε κάτι για να σταματήσει το “κράξιμο” από τους πολίτες;

Και αυτό είναι σημαντικός παράγοντας. Το κράξιμο έχει επεκταθεί σε χώρους που τρομάζουν την κυβέρνηση και είναι σχεδόν μη διαχειρήσιμο. Γήπεδα, δρόμοι, πλατείες, σχολεία. Παντού! Και επειδή όλο αυτό είναι γραμμένο με ΑΙΜΑ, δύσκολα θα ξεχαστεί….

Το κρίσιμο σημείο

Η κυβέρνηση συνεπαρμένη στην αλαζονεία της, δεν μπορεί να αντιληφθεί οτι οι πολίτες έχουν φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο που αμφισβητούν τα πάντα και έχουν σχεδόν χάσει την εμπιστοσύνη τους σε όλους τους θεσμούς. Αυτή είναι –ιστορικά- μια κρίσιμη μάζα. Αυτή που συνήθως φέρνει τα πάνω-κάτω. Και δεν λείπει το έσχατο συστατικό που κάνει αυτή την μάζα των πολιτών ΚΡΙΣΙΜΗ. Είναι οι πολίτες –και πολλαπλασιάζονται καθημερινά- που έχουν χάσει σχεδόν τα πάντα. Τόσο σε υλικό επίπεδο όσο και σε προσωπικό, όπως η αξιοπρέπειά τους. Αυτή ακριβώς είναι και η ειδοποιός διαφορά οτι έχουμε πλέον μια επικίνδυνη κρίσιμη μάζα. Πολίτες που έχουν χάσει τα πάντα δεν φοβούνται. Ή δεν φοβούνται αρκετά όπως θα ήθελε η κυβέρνηση, η οποία απ’ όταν ανέλαβε έκαμε κάθε τι που περνούσε απ’ το χέρι της για να κυβερνά μέσω του φόβου, της καταστολής και της κρατικής βίας.

Όταν λοιπόν δεν κάνεις το αυτονόητο να παραιτηθείς –μάθημα εξ Ιαπωνίας για τους τεχνοκράτες μας- και δεν σκουπίζεις με δέος το αίμα που χύθηκε από δική σου αδράνεια και να ζητήσεις ΕΜΠΡΑΚΤΑ συγγνώμη, τότε το καζάνι που βράζει, μετατρέπεται σε χύτρα ταχύτητος. Και αν σκάσει….

Τελειώνοντας θα σημειώσω μόνο ένα ακόμη πράγμα στους ανεπίδεκτους μαθήσεως. Κανένας, ΠΟΤΕ δεν νίκησε τα νιάτα. Δεν υπάρχει καμία τέτοια καταγραφή στην Ιστορία. Μπορεί να τα αιματοκύλισε για λίγο, όμως τελικά έχασε. Τί δεν καταλαβαίνουν;

Παναγιώτης Λίβος