γράφει ο Κώστας Κλάδης *

Κάτι συνέβη στον Έβρο, αλλά οι περήφανοι νικητές του πρόσφατου ομώνυμου «έπους» μάλλον είχαν καταπονηθεί και αιφνιδιάστηκαν. Ακολούθησαν τραγελαφικές αντιδράσεις της ελληνικής κυβέρνησης που προκάλεσαν γέλιο αλλά και ανησυχία.

Αρχικά ο υπουργός Εξωτερικών κ. Δένδιας ανέφερε ότι «δεν θέλει να δημιουργεί εντάσεις με την Τουρκία για λίγα μέτρα γης». Στη συνέχεια κατηγόρησε την αξιωματική αντιπολίτευση ότι αναπαράγει ψευδείς ειδήσεις της ακροδεξιάς περί κατάληψης ελληνικού εδάφους στον Έβρο, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε εξέφρασε παρόμοιο ισχυρισμό. Μετά, ζαλισμένος από τις επιθέσεις των προπαγανδιστών του Μαξίμου (Ομάδα Αλήθειας) εναντίον του, και την άκομψη παρέμβαση του υπουργού Επικρατείας κ. Γεραπετρίτη που προανήγγειλε «ενημέρωση εκ μέρους του υπουργείου Εξωτερικών» (!) μίλησε για «κίνηση περιορισμένου αριθμού Τούρκων πολιτών και στρατιωτικών». Την επομένη, δήλωσε πως «παρατηρήθηκε κινητικότητα» σε μία «από τις περιοχές όπου η Ελλάδα ξεκίνησε … εργασίες … για την κατασκευή φράκτη». Επιπλέον, επιβεβαίωσε ότι επιδόθηκαν δύο διακοινώσεις για το θέμα στην τουρκική πλευρά.

Είναι λυπηρό ο κ. Δένδιας, ένας πολιτικός που είχε ξεχωρίσει στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας για τις αποστάσεις που είχε πάρει απέναντι στη δημαγωγική πολεμική κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, να αντιφάσκει επανειλημμένα σε ένα σοβαρό εθνικό θέμα. Όμως οι αντιφάσεις αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα της κυβέρνησης των «αρίστων», που μόλις εξέλθει από την καλοπληρωμένη επικοινωνιακή ομπρέλα προστασίας των ΜΜΕ στον καυτό ήλιο των γεωπολιτικών αναταράξεων, βαδίζει από πανωλεθρία σε φιάσκο (αναγνώριση Γκουαϊδό, τουρκολιβυκή συμφωνία, υποστήριξη Χαφτάρ, «δεδομένοι» στις ΗΠΑ, χαρακτηριστική αδράνεια στην προώθηση της Συμφωνίας των Πρεσπών).

Η απάντηση του κ. Μητσοτάκη σε συνέντευξη ότι δεν «συνέβη κάτι αξιοσημείωτο» στον Έβρο», που αντικρούστηκε από τη δήλωση του Αμερικανού υφυπουργού Εξωτερικών Μάθιου Πάλμερ, ότι οι ΗΠΑ προσπαθούν να εξομαλύνουν τις εντάσεις μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας «με αφορμή τα γεγονότα στον Έβρο», αποδεικνύει ότι είναι εύκολες οι «πατριωτικές φιέστες» απέναντι σε άοπλους πρόσφυγες, αλλά δύσκολη η υπεύθυνη υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων. Και όσοι ανερυθρίαστα γράφουν για «εγρήγορση, ψυχραιμία και αποφασιστικότητα» της κυβέρνησης (!) και θέτουν παιδαριώδη ερωτήματα για τη στάση της αντιπολίτευσης, ας αναρωτηθούν οι ίδιοι τι θα έγραφαν αν αυτές οι γελοιότητες συνέβαιναν επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Τα ερωτηματικά της αντιπολίτευσης σχετικά με τα πραγματικά περιστατικά στον Έβρο, δεν απαντήθηκαν ούτε από την κοινή ενημέρωση των υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας στις 26 Απριλίου. Ο κ. Δένδιας αποδέχτηκε έμμεσα ότι Τούρκοι στρατιωτικοί είχαν εισέλθει στη χώρα (τι νόημα θα είχε διάβημα για ενέργειες Τούρκων αν αυτοί παρέμεναν εντός της Τουρκίας), και ανέφερε «ότι τα εθνικά ζητήματα δεν θα πρέπει να τυγχάνουν μικροκομματικής εκμετάλλευσης» (όχι, δεν ήταν κριτική για τη στάση της ΝΔ απέναντι στη ΣτΠ) ! Ο κ. Παναγιωτόπουλος δήλωσε πως «τον ξεπερνά» η εικόνα πολιτικών δυνάμεων που «προσπαθούν να δημιουργήσουν φθορά στην Κυβέρνηση …. δεν προσφέρονται έτσι καλές υπηρεσίες στην υπόθεση της Πατρίδος» (ούτε αυτός αναφερόταν στη ΣτΠ) !

Το ανησυχητικό στην όλη υπόθεση είναι πως όταν τα Υπουργεία Άμυνας και Εξωτερικών αντιφάσκουν ή προσπαθούν με φραστικές αλχημείες να αποκρύψουν ή να συσκοτίσουν την αλήθεια, δεν προσβάλλουν μόνο τον λαό και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, αλλά ταυτόχρονα εκπέμπουν μήνυμα συνολικής αδυναμίας της κυβέρνησης να αντιληφθεί και να αντιδράσει συγκροτημένα απέναντι στην πολιτική τετελεσμένων της Άγκυρας. Πάντα η Τουρκία βασιζόμενη στο μέγεθος και τη θέση της, δοκιμάζει τις αντοχές και την ψυχραιμία των Αθηνών, και επιχειρεί να δημιουργήσει γκρίζες ζώνες και διαπραγματεύσεις εφ’ όλης της ύλης. Οι πρόσφατες κινήσεις της (ρεκόρ παραβιάσεων σε Αιγαίο και Έβρο, παράνομες έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ, παρενοχλήσεις Frontex, χρησιμοποίηση προσφύγων, παράνομη συμφωνία με Λιβύη) αποδεικνύουν ακριβώς αυτή την τακτική.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, αμέσως μετά την εκλογή της, ίσως για να διασκεδάσει τις επιφυλάξεις του διεθνούς παράγοντα που παρακολουθούσε με απορία τις εθνικιστικές κορώνες κατά της ΣτΠ, προσπάθησε αμήχανα να εμφανιστεί ως δεδομένος και πειθήνιος σύμμαχος, κυρίως προς την Ουάσιγκτον αλλά και προς το Βερολίνο και το Παρίσι. Όμως η αλλοπρόσαλλη πολιτική των ΗΠΑ στην ΝΑ Μεσόγειο, τα συμφέροντα της Γαλλίας στη Λιβύη (υπέρ του Σάρατζ) και της Γερμανίας στην Τουρκία, και άλλες μεταβλητές, δημιουργούν ένα ομιχλώδες και δύσκολα διαχειρίσημο περιβάλλον, από μια κυβέρνηση που φαντάζει απροετοίμαστη για οτιδήποτε δεν σχετίζεται με επικοινωνιακούς σχεδιασμούς και εσωκομματικές ισορροπίες.

* Κώστας Κλάδης, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Ζακύνθου