«Είναι πολύ σημαντικό το ότι έχει ανοίξει αυτός ο δημόσιος διάλογος για το θέμα της ονοματοδοσίας της οδού Ταβουλάρη. Ο δικηγόρος κ. Μπετίνης προσπάθησε με ιστορικά στοιχεία να δώσει την εικόνα του Αναστάσιου Ταβουλάρη. Σαφώς και θεωρώ ότι πρέπει να αλλάξει η ονομασία της οδού, γιατί ο Ταβουλάρης ήταν ένας δωσίλογος των Γερμανών κατακτητών, όμως θα προσυπογράψω δύο συγκεκριμένες αναφορές του κ. Μπετίνη. Πρώτον, ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν καλοί και κακοί δωσίλογοι, και δεύτερον, ότι οι όποιες τοπικές αξίες δεν υπερτερούν των εθνικών αξιών.

Ένα σημαντικό πρόσωπο που πρωταγωνίστησε στην ιστορική εθνική συμφιλίωση των κομμάτων της Ζακύνθου εν μέσω εμφυλίου, ήταν ο αείμνηστος Εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας, μια τεράστια προσωπικότητα που την εποχή εκείνη ήταν ο Εισαγγελέας του Πρωτοδικείου Ζακύνθου. Ο Παύλος Δελαπόρτας, μέσω του βιβλίου του με τίτλο «το σημειωματάριο ενός πιλάτου», δίνει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για την περιγραφή των γεγονότων εκείνου του ιστορικού πράγματι γεγονότος, στο οποίο ο ίδιος ήταν πρωταγωνιστής, ένα ιστορικό γεγονός που είναι ισότιμο με αυτό της διάσωσης των Εβραίων της Ζακύνθου. Πρόκειται για έναν ιστορικό συμβιβασμό εν μέσω του εμφυλίου της περιόδου 1946-1949 και ο Δελαπόρτας συμμετείχε ενεργά στη σύνταξη εκείνου του κειμένου της εθνικής συμφιλίωσης, ως μέλος της εθνικής επιτροπής ασφάλειας του νομού.
Είχαν προηγηθεί οι ενέργειες μιας τριμελούς επιτροπής που αποτελείτο από τον νομικό Στέφανο Παπαδάτο, εκπρόσωπο του Κέντρου, τον νομικό Λάμπρο Ζήβα, εκπρόσωπο τότε της Αριστεράς και μετέπειτα Δήμαρχο Ζακύνθου, και τον νομικό Διονύση Ποταμίτη εκπρόσωπο τότε της Δεξιάς.

Ασφαλώς και το όλο ζήτημα πρέπει να αναλυθεί από ειδικούς ιστορικούς, όμως μας ενδιαφέρει η ανάδειξη της ιστορικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Στη Ζακυνθινή κοινωνία υπάρχει διάχυτη η αντίληψη της ανεκτικότητας στο διαφορετικό, υπάρχει μια ιδιαίτερη τοπική συνείδηση.»