Άλλοτε “άπλετο” και άλλοτε “θείο”. Οι πολίτες θα το ψάχνουμε για πολλούς αιώνες ακόμη αν αφήσουμε τους “υπευθύνους” αμολητούς σε αυτή την χώρα. Το δυστύχημα των Τεμπών, αυτό το αναμενόμενο έγκλημα, δείχνει σχεδόν όλες τις παθογένειες του Κράτους, από συστάσεώς του. Ο τρόπος που θα μπορούσαμε να μάθουμε την αλήθεια σχετικά με αυτό, ήδη τσιμεντώνεται, θάβεται.

Εξηγώ:

Στα περισσότερα σοβαρά κράτη, κάτι τέτοιο θα ακολουθούσε μια διαδικασία που είναι γραμμένη σε εγχειρίδια, τα οποία ακολουθούνται κατά γράμμα.

1. Πρώτη κίνηση είναι η διάσωση των ανθρώπων, και σύνταξη λίστας με τέτοια λεπτομέρεια που περιλαμβάνει ακόμη και το πού κάθονταν κανείς. Διασταύρωση ακόμη και με τους ίδιους.

2. Μετά την περισυλλογή των νεκρών, ο χώρος σφραγίζεται, φωτογραφείται και καταγράφεται λεπτομερώς η θέση καίριων κομματιών και στοιχείων των τρένων. Γίνεται σχεδιάγραμμα του ατυχήματος ή σκαρίφημα, ανάλογα με το τί απαιτείται. Αυτό από την επόμενη μέρα το αργότερο.

Αυτές οι ενέργειες γίνονται από έμπειρους ανθρώπους τεχνικούς ή εμπειρογνώμονες τρένων (και δυστυχημάτων) οι οποίοι θα διεξάγουν την έρευνα για τα αίτια του δυστυχήματος και είναι ανεξάρτητη από άλλη έρευνα που μπορεί να κάνει η Δικαιοσύνη παράλληλα(πχ) και σε σύμπνοια με την επιτροπή, αφού πολλά από τα στοιχεία θα είναι κοινά.

3. Αυτή η επιτροπή διερεύνησης αεροπορικών και σιδηροδρομικών δυστυχημάτων έχει ήδη νομοθετηθεί στην Ελλάδα, αλλά είναι αστελέχωτη, ανύπαρκτη και χωρίς οντότητα. Μόνο στα χαρτιά δηλαδή για να το πω κομψά. Επομένως…..

Η επιτροπή αυτή έχει δικαίωμα να ανοίξει όλα τα αρχεία του ΟΣΕ εν προκειμένω και γενικά όλων των εμπλεκόμενων εταιρειών, να πάρει συνεντεύξεις από άλλους υπαλλήλους των εταιρειών κλπ. και με δικαστική συνδρομή (έκδοση εντολής) όπου χρειάζεται ή θέλει πρόσβαση σε απόρρητες εγκαταστάσεις. Παράλληλα με αυτούς η Δικαιοσύνη, στις ίδιες εταιρείες, κάνει “ντου” για το γνωστό “πάγωμα του χρόνου” ώστε έγγραφα ή άλλα υλικά (εν προκειμένω ηχητικά αποσπάσματα κλπ) να μην αλλοιωθούν ή χαθούν. Τα στοιχεία αυτά μπορεί η επιτροπή διερεύνησης να ζητήσει για διασταύρωση με τα στοιχεία που έχει ώστε να μπορέσει να βρει τις αιτίες του δυστυχήματος.

4. Καταγράφονται όλες οι μαρτυρίες πολιτών σχετικά με την στιγμή του συμβάντος, αλλά και πριν απ’ αυτό αν κάτι σχετικό/περίεργο έχει πέσει στην αντίληψή τους. (πάμε και όπου βγει). Το ίδιο και οι μαρτυρίες των διασωστών που συμμετείχαν.

6. Αφού η επιτροπή τελειώσει το έργο της, συντάσσει πολυσέλιδη και λεπτομερή αναφορά σχετικά με τα αίτια του δυστυχήματος. Αυτή η αναφορά τίθεται υπόψη και των δικαστικών αρχών για καταλογισμό ευθυνών όπου υπάρχουν. Είναι επίσης δημόσιο έγγραφο, χωρίς “απόρρητο” εφόσον δεν εμπλέκονται με τις ένοπλες δυνάμεις. Και εκεί όμως τα αίτια γίνονται γνωστά χωρίς ίσως κάποιες ευαίσθητες λεπτομέρειες. Οι άνθρωποι που έχασαν δικούς τους έχουν πλήρη πρόσβαση στην αναφορά αυτή δια του δικηγόρου τους όπως και τα ΜΜΕ.

5. Η αναφορά πάντα περιέχει οδηγίες προς το Κράτος και τις Αρχές και τις εταιρείες, για διόρθωση θεμάτων που κατα την αντίληψή της αν βελτιωθούν θα αποσοβήσουν την επανάληψη του δυστυχήματος στο μέλλον. Το κράτος οφείλει να ανταποκριθεί και συνήθως το κάνει. Το ίδιο και οι εταιρείες, οι οποίες σε κάθε περίπτωση είναι εξίσου ελεγχόμενες για την ασφάλεια που παρέχουν.

Με αυτά λοιπόν στο μυαλό και με την εικόνα του τί πραγματικά συνέβει –και συμβαίνει- στην ψωροκώσταινα ΜΕΤΑ τα Τέμπη, θλίβομαι γιατι όσο και να κραυγάζουμε, όσο και αν οι αδικοχαμένες ψυχές ψάχνουν Δικαίωση/Δικαιοσύνη, αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Άποψή μου. Γιατι απλούστατα όλα όσα γίνονται ή γίνει, έχουν ήδη καταστρέψει κάποια στοιχεία…

Ήδη στον χώρο “πέφτει τσιμέντο” όπως θα έλεγε και η Μαφία. Και ο όρος σημαίνει σιωπητήριο.

Ήδη υπάρχουν και καταγράφονται παράπονα από συγγενείς θυμάτων οτι δεν έχουν πρόσβαση στην δικογραφία. Που αφορά αδικοχαμένους ανθρώπους τους!

Ήδη το πολιτικό σύστημα, εν προκειμένω η κυβέρνηση, έχει προσπαθήσει να κατευθύνει την δικαστική έρευνα και να βγάλει συμπέρασμα οτι έφταιγε ο σταθμάρχης. Συνήθως ρίχνουν τις ευθύνες στους νεκρούς, επειδή οι νεκροί δεν μιλάνε, αλλά τώρα, σε αυτό το δυστύχημα δεν μπορεί να το κάνει. Τις προέκυψε ψηφοφόρος της…

Ήδη γίνεται φοβερή προσπάθεια να γίνει διάχυση της ευθύνης.

Ήδη τα ΜΜΕ έχουν “πάρει γραμμή” να μην αναφέρονται σε καίρια ζητήματα της έρευνας, αλλά να ασχολούνται με τον…. σταθμάρχη.

Ήδη έχουν πάψει να αναφέρονται στους αγνοούμενους. Τον οποίων τον ακριβή αριθμό δεν γνωρίζουμε πλέον, μετά τις πρώτες μέρες που ήταν 56, και φυσικά δεν έχουμε τον ακριβή αριθμό –με ονοματεπώνυμο- όλων των νεκρών. Αντιλαμβάνομαι οτι αφού δεν ξέρουμε αυτά, δεν θα μάθουμε και πόσα “ορφανά” DNA έχουν καταγραφεί ή αν καταγράφηκαν όλα, ειδικά στα 2 πρώτα βαγόνια που είχαμε σχεδόν μόνο μέλη και αποκαΐδια. Άλλωστε, ακόμη και τα πιστοποιητικά θανάτου –εκτός των πρώτων- έβγαιναν “με το κιλό”, τουτέστιν με την ίδια αιτία θανάτου. Αντιγραφή το ένα με το άλλο, απλά αλλάζαμε τα στοιχεία του νεκρού.

Έτσι λοιπόν κατάλαβα οτι δεν θα μάθω ποτέ όλα όσα συνέβησαν και ίσως το ΠΩΣ/ΓΙΑΤΙ συνέβησαν.

Αποφάσισα όμως να ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ. Και αποφάσισα να μην ξεχνώ τίποτα πλέον. Είναι υποχρέωσή μου όχι μόνο να θυμάμαι, αλλά και να τους θυμάμαι. Γιατί θα μπορούσα να είμαι εγώ ένα θύμα, ή ακόμη χειρότερα συγγενής θύματος.

Αποφάσισα να κάνω ότι μπορώ για να μπορέσουν τα παιδιά μου, τα παιδιά μας, να ζήσουν εδώ. Σε ένα Κράτος. Όχι σε μια μπανανία που οι άνθρωποι, είτε ζωντανοί είτε νεκροί είναι απλά στατιστικές.

Αποφάσισα να μείνω θυμωμένος. Να είμαι λογικός όσο μπορώ μεν, αλλά θυμωμένος. Οργισμένος. Απαιτητικός αφού πληρώνω και Οργισμένος γιατι μερικοί πληρώνουν με αίμα. Και το αίμα δεν ξεχνιέται.

Δεν Ξεχνώ.

Συγγνώμη.

Παναγιώτης Λίβος