Τα διλήμματα του Τσίπρα που εκ μέρους του αναφέρονται σε δημοσιογραφικά μπλογκ και κάποια άρθρα στις εφημερίδες, είναι υποτιθέμενα διλήμματα, αφού ο ίδιος δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει την πολιτική που οραματίζεται στην δεύτερη θητεία του ως πρωθυπουργός. Ίσως είναι πολύ νωρίς βέβαια για κάτι τέτοιο, απ’ την άλλη όμως πρέπει με κάποιο τρόπο να ξεκαθαρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με ποιόν.. ΣΥΡΙΖΑ θα πορευθεί. Γιατί το εκλογικό του ποσοστό επ’ ουδενί δεν είναι “δικό του” να το διαχειριστεί (του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα). Αυτό είναι σχεδόν μονοψήφιο ή ελάχιστα πάνω. Μέγα χάσμα λοιπόν μέχρι το 32%. Το οποίο -κακά τα ψέματα- είναι του.. Τσίπρα!

Αυτό κατά την άποψή μου θα είναι και το καθοριστικό σημείο για την συσπείρωση των απανταχού Ελλήνων που ίσως του δώσει την δεύτερη ευκαιρία. Όχι επειδή ο Άδωνις ή ο Βορίδης κρίνουν πως “ποτέ ξανά Αριστερά” με το.. σιγοντάρισμα του Μητσοτάκη του νεότερου. Αλλά επειδή η… Δεξιά έχει φτάσει (με πολλές ευκαιρίες είναι η αλήθεια) να εξελιχθεί σε κακέκτυπο του εαυτού της και εσχάτως επικίνδυνο κακέκτυπο που δεν εννοεί να δεχτεί ένα Κράτος Δικαίου αλλά ένα κράτος τσιφλίκι ή προίκα, του κόμματος. Και δυστυχώς εδώ δεν μας έφτασε το.. Ελληνικό Κράτος αλλά τα κόμματα που δυστυχώς το λαφυραγώγησαν. Κυριολεκτικά!

Έχουμε επίσης φτάσει ως κοινωνία κοντά στο σημείο κοινωνικής έκρηξης με μόνο αναστολέα αυτή την στιγμή το μέγεθος της βλακείας, κυβερνητικής προπαγάνδας και ειδησεογραφικής ένδειας, που εκπέμπεται καθημερινά από τα mainstream ΜΜΕ. Κάποια στιγμή όμως και αυτό το φαινόμενο, για τους δικούς του λόγους, θα πάψει να ασκεί τόση.. γοητεία στην αποχαυνωμένη και εξαθλιωμένη Ελληνική Κοινωνία. Όπερ και η έκρηξη. Βεβαίως, οι συγκυρίες τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά, αφενός μεν ξεπερνούν το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας που καλείται να διαχειριστεί καταστάσεις με ιδιαίτερο βάρος και ιστορική σημασία, που το ξεπερνούν, αφ? εταίρου δε, θέτει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία προ των ευθυνών της για την επιλογή τόσο των πολιτικών προσώπων όσο και τον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριστούν την εξουσία. Και αυτό σημαίνει μόνο το τέλος της κομματοκρατίας, της διαφθοράς και της θεωρίας των συγκοινωνούντων δοχείων με τους αιωνόβιους νταήδες που έχουν από τον πόλεμο και δώθε (για να μην πω από το ’21) βλάψει την Ελλάδα τόσο όσο και οι εχθροί της (σχεδόν). Γι’ αυτό και πρέπει ταχέως να ωριμάσει η Κοινωνία. Για να παρασύρει και το πολιτικό προσωπικό της χώρας αφού εκ των πραγμάτων αυτό αδυνατεί να “οδηγήσει” τόσο προς θετικές εξελίξεις όσο και την ίδια την Κοινωνία προς την ευημερία που της αναλογεί και θα έπρεπε να είναι το βασικό της μέλημα.

Πρέπει λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας να ξεκαθαρίσει στους συντρόφους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε πολυσυλλεκτικό κόμμα διαφόρων αριστερόστροφων και άλλων δημοκρατικών στοιχείων, δηλαδή ένας κουβάς κοινού πολιτικού παρονομαστή, ούτε καν κόμμα αντιπολίτευσης! Η εντολή που έχει ο Αλέξης Τσίπρας μετά τις εκλογές, είναι να κάμει τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση και να λειτουργεί και να σκέφτεται ως τέτοια, ακόμη και τώρα που δεν είναι ΣΤΗΝ κυβέρνηση. Αυτό σημαίνει περισσότερη ωριμότητα από όλους και όχι διχόνοιες που αποσκοπούν στην αυτοδικαίωση της κάθε φράξιας. Η αποτυχία στις εκλογές δεν είναι ούτε στρατηγική ούτε δομική της παθογένειας ενός μικρού κόμματος που έγινε ξαφνικά Κυβέρνηση και μετά εξαφανίστηκε στο προ των εκλογών εκλογικό του ποσοστό. Έχει ήδη δοθεί κείμενο με τις αιτίες της αποτυχίας. Την εξής μία: Το κόμμα, παρότι Κυβέρνηση, δεν είχε καμία διείσδυση στους μηχανισμούς εκείνους που συνήθως έβγαζαν Κυβέρνηση στην Ελλάδα. Καλώς από μία άποψη, αφού αυτό είναι μια ουσιαστική διαφορά με το κατεστημένο και τους άξονες που είπε ο Αλέξης. Απ’ την άλλη, ο Σκουρλέτης ίσως θα έπρεπε να βάλει νερό στο κρασί του, δεδομένου ότι ως Γραμματέας είχε την ευθύνη της οργάνωσης του κόμματος σε αυτόν τον τομέα.

Εγώ λοιπόν, δεν θα εικάσω τα πιθανά διλήμματα του Τσίπρα. Θα ήθελα να τον δω πρώτα απ’ όλα να κάνει δυναμική αντιπολίτευση εντός και εκτός Βουλής, να σκεφτεί ποιες λύσεις μπορεί να προτείνει στην πληθώρα των προβλημάτων, και να δώσει στίγμα πολιτικής τέτοιο –ακόμη και εκείνο που θα φέρει αντιδράσεις από τους καρεκλοκένταυρους όσο και από τους..  αποχαυνωμένους– που θα είναι ικανό, με την στήριξη των Ελλήνων να βγάλει την Ελλάδα από μερικά από τα αδιέξοδά της. Να πει ευθαρσώς ότι δεν είναι καν υπέρ της Χάγης για τις εν συνόλω διαφορές μας με την Τουρκία και ας διαρρηγνύουν οι Σημιτάνθρωποι τα ιμάτιά τους (αφού αυτοί φέρουν ευθύνη για την αναγνώριση συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο και τα νησιά μας), να αναθεωρήσει την πολιτική στην Υγεία, Παιδεία και Πρωτογενή Τομέα, να πει την αλήθεια για το Ασφαλιστικό χάος και γκρεμό που έρχεται, να πει οτι θα σταματήσει την εισοδηματική αιμορραγία αφού τώρα ακόμη συνεχίζεται το ξεπούλημα των εναπομεινάντων ασημικών και να ετοιμαστεί για την επαναστατική αλλαγή στο θέμα του προσφυγικού με ιδέες από την ιστορία που δούλεψαν για το Κράτος και όχι βάσει των εθνικιστικών κραυγών των Αδώνιδων. Τέλος να πάει σε χαμηλή φορολογία που όλοι θα μπορούν να αντέξουν και να στρέψει τα χρήματα στην Αγορά. Επίσης να φρενάρει την απληστία των Τραπεζών βάζοντας όρους, που με τόσο αίμα έχουμε (κακώς) διασώσει και σήμερα εργάζονται εναντίον μας ως Κοινωνία.

Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι αν τα πει αυτά “θα.. πατώσει” όπως θα πουν πολλοί, αφού η Κοινωνία δεν είναι όσο ώριμη θα έπρεπε, δεν φαίνεται να διαθέτει τα απαραίτητα πολιτικά αντανακλαστικά και βεβαίως της λείπει Παιδεία για να μπορεί να κάνει σωστές επιλογές. Επίσης θα ξεσηκώσει τα αντανακλαστικά του διεφθαρμένου συστήματος που οδήγησε στην διακυβέρνηση Μητσοτάκη ήδη μία φορά. Απ’ την άλλη όμως αν αρχίσει από τώρα να λέει αλήθειες με πραγματικά και μελετημένα επιχειρήματα θα εγκλωβίσει τους πολιτικούς του αντιπάλους σε ακόμη σκληρότερες κορώνες/κραυγές οι οποίες θα αποτελέσουν την δική τους δαμόκλειο σπάθη, από το γεγονός και μόνο ότι οι ίδιοι δεν μπορούν -μέχρι σήμερα- να μοιράσουν δύο γαϊδάρων άχερα. Επιπροσθέτως η Ελληνική Κοινωνία θα έχει τον απαραίτητο πολιτικό χρόνο να εμπεδώσει τις διαφορετικές αυτές σκέψεις, να αναλογιστεί πού οδηγήθηκε ακολουθώντας συνεχώς την ίδια λάθος συνταγή και ίσως αρχίσει να γίνεται πιο σύγχρονη και περισσότερο “Ελληνική” και Δημοκρατική. Και αυτό σημαίνει την στήριξη έστω και αυτής της στρεβλής μερικές φορές Δικαιοσύνης. Διότι το όνειδος της Κοινωνίας μας δεν είναι μόνο η απώλεια των νέων ανθρώπων, ή το χρέος με το οποίο τους φορτώσαμε ως μποναμά πριν καν γεννηθούν, αλλά το ότι χάσαμε την εμπιστοσύνη μας στην Δικαιοσύνη και την Ελπίδα που μόνο αυτή στήριζε. Το όνειρο πάει!

Όλα τα άλλα θα είναι ξανά ένα κακό όνειρο που θα αφήσει την ίδια πικρία, ανέχεια και απογοήτευση με το ξύπνημα. Ίσως και την οργή. Ίσως και την έκρηξη. Που δυστυχώς όταν συμβαίνει (όχι αν συμβεί αλλά πότε) παίρνει τα κεφάλια δικαίων και αδίκων. Αλέξη, κουράγιο!